34 Վասն որոյ հանճարեղք սրտիւք խօսեսցին զայս, եւ այր իմաստուն լուաւ զայս՝՝։
Վասն որոյ, հանճարեղք սրտիւք, լուարուք ինձ. մի՛ լիցի ինձ ամպարշտել առաջի Տեառն, եւ առաջի Ամենակալին աղմկել զիրաւունս։
Ապա թէ ոչ՝՝ խրատեսցիս՝ լուր զայս, ունկն դիր բարբառոյ բանից իմոց։
Լուարուք ինձ, իմաստունք, ունկնդիր լերուք, հանճարեղք։
Միթէ ի քէ՞ն ոք պահանջիցէ զայն, զի մերժեսդ. դու ընտրեցեր՝ եւ ոչ ես. եւ եթէ գիտիցես ինչ՝ խօսեաց։
Բայց Յոբ ոչ իմաստութեամբ խօսեցաւ, եւ բանք նորա ոչ են հանճարով։
Ընտրեսցուք մեզ դատաստան, եւ գիտասցուք ի միջի մերում թէ բարի է՝՝։
Իբրեւ ընդ իմաստունս խօսիմ. ընտրեցէք ձեզէն զոր ասեմս։