14 Եթէ կամեսցի պնդել եւ զշունչ առ ինքեան արգելուլ.
Եւ եթէ ո՞չ ի ձեռին նորա իցէ շունչ ամենայն կենդանեաց եւ ոգի ամենայն մարդոյ։
Զի զի՞նչ է մարդ՝ զի մեծացուցեր զնա, կամ զի հայիցիս ի նա մտօք,
Զի իմաստուն է մտօք՝ զօրաւոր եւ մեծ՝ ո՞ խստացաւ ընդդէմ նորա, եւ հանդարտեաց։
Դարձոյց յարիւն զգետս նոցա, եւ սպան զամենայն ձկունս նոցա։
Նա փրկեսցէ զիս յորոգայթէ որսողին, եւ ի բանից խռովութենէ՝՝։
Եւ դարձցի հողն յերկիր որպէս եւ էրն, եւ հոգին դարձցի առ Աստուած որ ետ զնա։
Եւ ժողովեսցեն զժողովս նորա ի կապանս եւ պաշարեսցեն՝՝ յամուրս. եւ յետ բազում ժամանակաց այցելութիւն եղիցի նոցա։