2 Ահաւասիկ բացի զբերան իմ, եւ խօսեցաւ լեզու իմ։
Եւ ապա ուր ուրեմն Յոբ եբաց զբերան իւր, եւ անէծ զօրն իւր,
ապա լուիցէ ունկն իմ զանէծս իմ, զզուեցայց ապա եւ ես ի ժողովրդենէ իմմէ դսրովեալ.
Բայց աղէ դու, Յոբ, լուր զբանս իմ, եւ ունկն դիր խօսից իմոց։
Սուրբ է սիրտ իմ բանիւք, իմաստութիւն շրթանց իմոց յստակս իմասցի։՝՝
Արկին զդիակունս ծառայից քոց գէշ թռչնոց երկնից, եւ զմարմինս սրբոց քոց գազանաց երկրի։
եւ բացեալ զբերան իւր ուսուցանէր զնոսա եւ ասէր.