1 Բայց աղէ դու, Յոբ, լուր զբանս իմ, եւ ունկն դիր խօսից իմոց։
Լուարուք, լուարուք բանից իմոց, զի պատմեցից ձեզ լու ի լու։
Լուարուք զյանդիմանութիւն բերանոյ իմոյ, եւ դատաստանի շրթանց իմոց անսացէք։
Քանզի ոչ գիտեմ աչառել երեսաց, ապա թէ ոչ՝ եւ զիս ցեց կերիցէ՝՝։
Ահաւասիկ բացի զբերան իմ, եւ խօսեցաւ լեզու իմ։
Լուարուք ինձ, իմաստունք, ունկնդիր լերուք, հանճարեղք։
Եւ ասէր. Որ ունիցի ականջս լսելոյ՝ լուիցէ։