22 Քանզի ոչ գիտեմ աչառել երեսաց, ապա թէ ոչ՝ եւ զիս ցեց կերիցէ՝՝։
Ի մասին իւրում պատմեսցէ զչարութիւնս. աչք իմ ի վերայ որդւոց հալեցան.
Եւ ի մարդոյ ոչ ամաչեցից, եւ ի մարդկանէ ոչ պատկառեցից։
Բայց աղէ դու, Յոբ, լուր զբանս իմ, եւ ունկն դիր խօսից իմոց։
Սուրբ է սիրտ իմ բանիւք, իմաստութիւն շրթանց իմոց յստակս իմասցի։՝՝
Իսկ արդ միթէ սո՞ւրբ լինիցի մարդ առաջի Տեառն, կամ ի գործոց իւրոց անարա՞տ այր,
Որ յանդիմանէ զայր ի ճանապարհս իւր՝՝ շնորհակալութիւն գտանէ քան զսուտակասպասն լեզուաւ։
Որ կազմէ կռիւս յերեսս բարեկամի իւրոյ՝՝, պատեսցէ հաղբս զոտիւք իւրովք։
Արդ մարդկա՞ն հաճոյ լինիցիմ, թէ՝ Աստուծոյ. կամ խնդրիցեմ մարդկա՞ն հաճոյ լինել. եթէ տակաւին մարդկան հաճոյ լինէի, ապա Քրիստոսի ծառայ ոչ էի։
Զի ոչ երբեք բանիւք ողոքանաց եղեաք առ ձեզ, որպէս եւ դուք իսկ գիտէք, եւ ոչ ի պատճառս ագահութեան, որպէս եւ Աստուած վկայէ.