1 Լռեցին եւ երեքին բարեկամք նորա այնուհետեւ ի խօսելոյ ընդդէմ Յոբայ. քանզի էր Յոբ արդար առաջի նոցա՝՝։
եւ ասացից. Տէր, մի՛ ուսուցաներ զիս ամպարշտել. եւ ընդէ՞ր այսպէս դատեցար զիս.
Գիտես զի ոչ ամպարշտեցայ, այլ ո՞վ է որ ի ձեռաց քոց հանիցէ։
Եթէ արկցէ զձեռն իւր զինեւ Հզօրն, քանզի եւ սկսեալ իսկ է. եթէ ո՞չ խօսեցայց եւ յանդիմանեցայց առաջի նորա։
Զի ահաւասիկ մերձեալ եմ ի դատաստանս իմ, եւ գիտեմ զի արդար երեւելոց եմ։
Պարտաւորեցար բանիւք բերանոյ քո, եւ ոչ քննեցեր զբանս հզօրաց՝՝։
Ո՞չ ապաքէն չարութիւն քո բազում է, եւ անթիւ են մեղք քո։
Զի ճշմարտութիւն եւ յանդիմանութիւն ի նմանէ է, հանցէ ի սպառ զիրաւունս իմ։
Սակայն խօսեցար յականջս իմ, եւ զբարբառ բանից քոց լուայ,
զի ասացեր թէ՝ Սուրբ եմ՝ եւ ոչ մեղայ, անարատ եմ՝ զի ոչ անօրինեցի։
եւ ծածկեա յերկրի բացէ ի բաց առ հասարակ, եւ լից զերեսս նոցա անարգանօք։
եւ դարձեալ իրաւանց ուշ ունիցիք։