2 Նա եւ զօրութիւն ձեռաց նոցա ընդէ՞ր էր ինձ. ի վերայ նոցա կորեաւ վախճան՝՝։
Արդ ծիծաղին զինեւ յետինք. արդ խրատեն զիս ի միասին, զորոց պախարակէի զհարս նոցա. զորս՝՝ ոչ համարէի լինել հաւասար շանց արօտականաց իմոց։
Ի կարօտութեան եւ ի սովի անծնունդ. որ փախչէին երէկ յանջրդւոյ՝՝, յանձկութենէ եւ ի թշուառութենէ։
Եւ յիշեա դու զԱրարիչն քո յաւուրս մանկութեան քո, մինչչեւ հասեալ իցեն աւուրք չարութեան, եւ հասցեն ամք՝ յորս ասասցեն. Ոչ են կամք իմ ի դոսա։