17 Գիշերի ոսկերք իմ խարշեցան, եւ ջիղք իմ լուծեալ են։
Եւ ել Սատանայ յերեսաց Տեառն, եւ եհար զՅոբ չարաչար կեղով յոտից մինչեւ ցգլուխ։
Մորթ իմ սեւացաւ սաստկագոյն, եւ ոսկերք իմ ի տօթոյ։
Եթէ ննջեցից՝ ասեմ. Ե՞րբ իցէ տիւ. եւ եթէ յառնիցեմ՝ դարձեալ թէ՝ Ե՞րբ իցէ երեկ. լի ցաւօք լինիմ յերեկորեայ մինչեւ ցառաւօտ։
Տէր հովուեսցէ զիս, եւ ինձ ինչ ոչ պակասեսցէ։ Ի վայրի դալարւոջ անդ բնակեցոյց զիս, եւ առ ջուրս հանգստեան սնոյց զիս։
Յաւուր յայնմիկ մատնեցայ մինչեւ յառաւօտ. իբրեւ զառեւծ այնպէս խորտակեաց զամենայն ոսկերս իմ, զի ի տուընջենէ մինչեւ ի գիշեր մատնեցայ։
Զգուշացայ եւ զարհուրեցաւ սիրտ իմ ի ձայնէ աղօթից շրթանց իմոց. եմուտ դողումն յոսկերս իմ, եւ խռովեցաւ փոր իմ ի ներքուստ. հանգեայց յաւուր նեղութեան, ելանել ինձ ի ժողովուրդ պանդխտութեան իմոյ։