9 ճոխք դադարէին ի խօսելոյ, եւ դնէին մատունս ի վերայ բերանոյ իւրեանց։
Հայեցեալ ընդ իս զարմանայք, եդեալ ձեռն ի ծնօտի։
Յինէն լուեալ անսային, եւ կարկէին ի խորհրդեան իմում։
տեսանէին զիս երիտասարդք՝ եւ թաքչէին, եւ ծերք՝ եւ յոտն կային.
Միթէ բազո՞ւմ անգամ լեալ իցեն քո բանք աշխատութեամբ, եւ զօրութեան բանից քոց ո՞ հանդարտեսցէ։
Եթէ բազուկ առ բազուկ իցէ՞ քո Տեառն՝՝, եթէ բարբա՞ռ հանգոյն նմա որոտայցես։
Այսուհետեւ ոչ եւս խնայեցից ի բերան իմ, խօսեցայց մինչեւ իցեմ ի վիշտս, բացից զդառնութիւն անձին իմոյ տագնապաւ։
Ի Շատախօսութենէ ոչ ապրեսցիս ի մեղաց, թէ խնայես ի շրթունս՝ իմաստուն լինիս։
Եթէ զանձն դիւրութեան տացես, եւ ձեռն ի բերան կռուով ձգեսցես, անարգեսցիս։
Գիտասջիք, եղբարք իմ սիրելիք, եղիցի ամենայն մարդ արագ առ ի լսել, եւ ծանր առ ի խօսել, եւ ծանր առ ի բարկանալ։
Եւ ասեն ցնա. Կարկեաց, ափիբերան լեր, եկ ընդ մեզ եւ լեր մեզ ի հայր եւ ի քահանայ. միթէ լա՞ւ իցէ լինել քեզ քահանայ տան միոյ առն, քան լինել քահանայ ցեղի միոյ եւ ազգի Իսրայելի։