12 Զի փրկեցի զաղքատն ի ձեռանէ հզօրին, եւ՝՝ որբոյ որոյ ոչ էր օգնական՝ օգնեցի։
Ահա մեղաւորք են եւ յաջողեալ է նոցա, կան եւ ունին զմեծութիւն աշխարհի։
Որ խնու զլսելիս իւր զի մի՛ լուիցէ տկարաց, եւ նա կարդասցէ առ Տէր՝ եւ ոչ լուիցէ նմա։
Կրօնաւորութիւն սուրբ եւ անարատ առ ի յԱստուծոյ եւ ի Հօրէ այս է. Այցելու լինել որբոց եւ այրեաց ի նեղութեան իւրեանց, անարատ պահել զանձն յաշխարհէ։
Բազում եղեն քան զհեր գլխոյ իմոյ ոյք ատէին զիս ի տարապարտուց. զօրացան յիս թշնամիք իմ եւ ատելիք իմ ի նանիր. ինչ զոր ոչ յափշտակեալ էր՝ տուժէի նոցա։
առնէ իրաւունս եկին եւ՝՝ որբոյ եւ այրւոյ. սիրէ զնժդեհն տալ նմա հաց եւ հանդերձ։
եւ ոչ արարին իրաւունս տնանկին, եւ զաղքատն ոչ իրաւացուցին. ո՞չ այն իսկ է չճանաչելն զիս, ասէ Տէր։
Եթէ վերացուցի ձեռն ի վերայ որբոյն՝ յուսացեալ թէ բազում է իմ օգնականութիւն,
Եթէ կերա՞յ արդեւք զպատառն իմ միայն, եւ որբոյն ոչ կարկառեցի։
Խոտորեցուցին զտկարս ի ճանապարհէ արդարութեան, առ հասարակ ղօղեցուցին զհեզս երկրի, դիպեցան իբրեւ զցիռս ի վայրի։
Յափշտակեցին զորբն ի ստենէ, եւ զանկածն տառապեցուցին։
Ածել զնովաւ զաղաղակ տնանկի, եւ զբողոք աղքատաց լուիցէ։
Եդի ուխտ ընտրելոց իմոց՝՝, երդուայ Դաւթի ծառայի իմոյ։
Բաց զբերան քո բանիւ Աստուծոյ, եւ դատեա զամենեսեան ողջմտութեամբ,
Եւ ես ի վերայ ամենայն տկարի լայի, եւ հեծեծէի յորժամ տեսանէի զայր ի վիշտս։
Զի ի մանկութենէ իմմէ սնուցի իբրեւ զհայր, եւ յարգանդէ մօր իմոյ առաջնորդեցի։