24 եւ ինքն՝՝ տեսանէ զամենայն առ ի ներքոյ երկնից։
վասն զի աչք Տեառն հային յամենայն երկիր զօրացուցանել յամենայն լի սրտից զնա՝՝։ եւ արդ տգիտացար յայդմիկ. յայսմ հետէ եղիցի քեզ պատերազմ։
Միթէ որպէս հայի ա՞յր՝ հայիցիս, կամ որպէս տեսանիցէ մա՞րդ՝ տեսանիցես.
Ինքն գիտէ զգործս անօրինաց, տեսեալ զանարժանս՝ ո՞չ արասցէ անտես։
Ո՞չ ապաքէն Ինքն տեսցէ զճանապարհս իմ, եւ ամենայն գնացք իմ թուեսցին։
Ի ներքոյ ամենայն երկնից իշխանութիւն նորա՝՝, եւ լոյս նորա ի վերայ ծագաց երկրի։
հասանել ի վերայ թեւոց երկրի, թօթափել զամպարիշտս ի նմանէ։
Խելամո՞ւտ իցես լայնութեան առ ի ներքոյ երկնիցս՝՝, աղէ պատմեա ինձ՝ ո՛րչափ իցէ։
Ընդ ռընգունս նորա ծուխ ելանէ հնոցի հրոյ կայծականց։
Սատակէ Տէր զամենայն շրթունս նենգաւորս եւ զլեզուս մեծաբանս,
լերինք, ցնծացէք որպէս խոյք, եւ բլուրք՝ որպէս գառինք մաքեաց։
Երկիր ետ զպտուղ իւր, եւ օրհնեաց զմեզ Աստուած, Աստուած մեր։
Յամենայն տեղիս աչք Տեառն դիտեն զբարիս եւ զչարս։
Քանզի ո՞վ է որ անգոսնեաց զաւուրս փոքունս, եւ խնդայցէ՝՝ եւ տեսցեն զվէմն անագեայ ի ձեռին Զորաբաբելի. այս են եւթն աչքն որ հային՝՝ ընդ ամենայն երկիր։
Եւ տեսի ի մէջ աթոռոյն եւ ի մէջ չորից կենդանեացն եւ ի մէջ երիցանցն Գառն կայր զենեալ, որ ունէր եւթն եղջեւրս եւ աչս եւթն, որ են եւթն Հոգիք Աստուծոյ, առաքեալ ընդ ամենայն երկիր։