Պակասեցայ ես յազգատոհմէ իմմէ. թողի զմնացորդս կենաց իմոց. ելին եւ գնացին յինէն՝ որպէս որ քակէ զտաղաւար կանգնեալ. եղեւ ոգի իմ առ յինէն իբրեւ ոստայն սատարաց մերձ ի հատանել։
Խզեաց իբրեւ զայգի զխորանս նորա, եւ ապականեաց զտօն տարեկանաց նորա. մոռացաւ Տէր զոր արար Սիոն տօնս տարեկանաց եւ զշաբաթս. եւ զայրացոյց ի մռնչել բարկութեան իւրոյ զթագաւորս եւ զիշխանս եւ զքահանայս։՝՝