8 Ի ցօղոյ լերանց տամկանան. քանզի ոչ գոյր նոցա յարկ. արկին զինքեանս ընդ վիմաւ։
Զմերկս բազումս ննջեցուցին առանց հանդերձից, զզգեստ անձանց նոցա զերծին։
Յափշտակեցին զորբն ի ստենէ, եւ զանկածն տառապեցուցին։
Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթուն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն.՝՝ Ձայն եղբօրորդւոյ իմոյ բախէ ի դրանն։ Փեսայն ասէ.՝՝ Բաց ինձ, քոյր իմ, մերձաւոր իմ, աղաւնի իմ, կատարեալ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցօղով, եւ վարսք իմ ի շաղից գիշերոյ։
Որ ուտէին զկերակուր՝ եղծան ի վերայ անցից ճանապարհաց. որ ի գիրկս գրգեալք եւ գգուեալք էին, գիրկս արկեալ աղբեւաց թաթաւեալ թաւալէին՝՝։
(զորս ոչ արժէ աշխարհս.) յանապատի մոլորեալք եւ ի լերինս եւ յայրս եւ ի փապարս երկրի։