20 Հատուսցի նմա որ ինչ արարն. խորտակեսցի ամենայն անիրաւ հանգոյն փայտի անբժշկականի։
Զմահ կոչեցի ինձ հայր, մայր եւ քոյր ինձ՝ զերր։
Պարուրեաց շուրջ զինեւ՝ եւ գնացի, եհատ իբրեւ զծառ զյոյս իմ.
յարուցանել զմորթ իմ որ կրեաց զայս ամենայն. ի Տեառնէ վճարեցաւ ինձ այս.
Առ հասարակ ննջեսցեն յերկրի. երր ծածկեաց զնոսա։
Զի այժմ հանդարտեալ դադարէի, եւ ննջեցեալ հանգչէի
Փորձեցին զիս եւ արհամարհեցին արհամարհանօք, կրճտեցին ի վերայ իմ զատամունս իւրեանց։
Յիշատակ արդարոյ գովութեամբ. անուն ամպարշտաց շիջցի։
Եւ ապա տեսի ես ամպարիշտս մուծեալս ի գերեզմանս. եւ ի սրբոց անտի գնացին, եւ սուգ առին ի քաղաքին, զի՝՝ այնպէս արարին. սակայն եւ այն ընդունայնութիւն է։
Իսկ մեռեալք զկեանս ոչ տեսանիցեն, եւ բժիշկք ոչ յարուսցեն. վասն այսորիկ ածեր սատակեցեր եւ կորուսեր զամենայն արու նոցա։
Միթէ մոռանայցէ՞ կին զմանուկ իւր, կամ թէ ո՞չ գթասցի ի ծնունդս որովայնի իւրոյ. եւ եթէ մոռանայցէ զայն կին՝ սակայն ես ոչ մոռացայց զքեզ, ասէ Տէր։
Զի աւասիկ տապար առ արմին ծառոց դնի. ամենայն ծառ որ ոչ առնիցէ զպտուղ բարի՝ հատանի եւ ի հուր արկանի։