14 Վասն այնորիկ առ նա փութացայց, խրատեալ՝ զնորին հոգացայց։՝՝
Զայս ամենայն ունիս ի քեզ. գիտեմ զի յամենայնի կարօղ ես, եւ ոչ ինչ տկարանայ քեզ՝՝։
Ապա թէ նա այնպէս դատեցաւ, ո՞ իցէ որ ընդդէմ դառնայցէ նմա. զի զոր ինքն կամեցաւ՝ եւ արար։
Ի վերայ այսոցիկ յերեսաց նորա տագնապեցայց, եւ ի միտ առից եւ զարհուրեցայց ի նմանէ։
նոյնպէս եւ ես սպասեցի ամսոց սնոտեաց. գիշերք ցաւագին տուեալ են ինձ։
Տրտնջեցին զԱստուծոյ եւ ասացին. Միթէ կարօ՞ղ իցէ Աստուած պատրաստել սեղան յանապատի։
Եցոյց Տէր զփրկութիւն իւր, առաջի ազգաց յայտնեաց զարդարութիւն իւր։
Ձայն Տեառն ի վերայ քաղաքի կոչեսցի, եւ ապրեցուսցէ զերկիւղածս անուան նորա։ Լուր, ազգ, ո՞ հանդերձեսցէ զքաղաք՝ եթէ ոչ հուր,
Ո՜վ խորք մեծութեան եւ իմաստութեան եւ գիտութեանն Աստուծոյ, ո՜րպէս առանց քննելոյ են դատաստանք նորա, եւ առանց զննելոյ են ճանապարհք նորա։
Զի մի՛ տաղտկայցէք ի նեղութիւնսս յայսոսիկ. քանզի դուք ինքնին իսկ գիտէք զի ի սոյն կամք.
Զի ոչ եդ զմեզ Աստուած ի բարկութիւն, այլ ի փրկութիւն կենդանութեան ի ձեռն Տեառն մերոյ Յիսուսի Քրիստոսի,
եւ վէմ գլորման եւ վէմ գայթակղութեան, որ գայթակղին ապստամբեալք ի բանէն յոր եւ եդան։