20 Տեսցեն աչք նորա զսպանումն իւր, եւ ի Տեառնէ մի՛ ապրեսցի։
Զի կամք նորա ի տան իւրում ընդ իւր, եւ զթիւ ամսոց նորա բաժանեսցեն։
Զի յօր կորստեան ստիպի չար, յօր բարկութեան իւրոյ վարեսցի։
Մեծատուն ննջեաց՝ եւ ոչ եւս յաւելցէ յառնել, զաչս իւր եբաց՝ եւ ոչ եւս իցէ։
Զի նետք Տեառն ի մարմնի իմում են, եւ սրտմտութիւն նորա ծծէ զարիւն իմ. յորժամ սկսանիմ խօսել՝ կտտեն զիս՝՝։
Ի ծագաց երկրէ կարդացի առ քեզ, մինչ ի վաստակել սրտի իմոյ. ի վիմէ բարձր արարեր զիս, առաջնորդեցեր ինձ.
Դու ահաւոր ես, եւ ո՞վ կարէ կալ առաջի քո.
որպէս երեւեցար դու յերկնից, յայտնի եղեւ բարկութիւն քո՝՝. երկիր երկեաւ եւ սարսեաց։
Զարթիր, զարթիր, արի կաց, Երուսաղէմ, որ արբեր ի ձեռանէ Տեառն զբաժակն բարկութեան նորա. զբաժակն կործանման, զբաժակն սրտմտութեան, զոր արբերն եւ թափեցեր՝՝։
այլ իւրաքանչիւր ի մեղս իւր մեռցի. ամենայն մարդ որ ուտիցէ զազոխն՝ նորին ատամունքն առցին։
Բաժակ ոսկի Բաբելոն ի ձեռին Տեառն, որ արբեցուցանէ զամենայն երկիր ի գինւոյ իւրմէ. արբին հեթանոսք, վասն այնորիկ շարժեցան ազգք։
Զի ամենայն անձինք՝ իմ են, որպէս անձն հօր՝ նոյնպէս եւ անձն որդւոյ. անձն որ մեղիցէ՝ նոյն եւ մեռցի։
Արդ՝ ասասցես ցնոսա. Կեդանի եմ ես, ասէ Տէր, եթէ ոչ որպէս խօսեցայք յականջս իմ՝ նոյնպէս արարից ձեզ.
Եւ ի դժոխսն ամբարձ զաչս իւր մինչ ի տանջանսն էր. ետես զԱբրահամ ի հեռաստանէ, եւ զՂազարոս ի գոգ նորա հանգուցեալ։
այնպիսին արբցէ ի բաժակէ ցասմանն Աստուծոյ, արկելոյ յանապակէ բարկութեան բաժակին, եւ տանջեսցի հրով եւ ծծմբով առաջի Աստուծոյ եւ Գառինն։
Եւ ի բերանոյ նորա ելանէր սուր սրեալ, զի նովաւ հարցէ զազգս. եւ նա հովուեսցէ զնոսա գաւազանաւ երկաթեաւ, եւ նա կոխեսցէ զհնձան գինւոյ ցասման բարկութեան Աստուծոյ Ամենակալի։