18 Կոչէի ողոքանօք զորդիս հարճից իմոց, եւ նոքա յաւիտեան ուրացան զիս՝՝. յորժամ յառնեմ, բամբասեն զիս։
Եւ ել անտի ի Բեթէլ. եւ մինչդեռ ելանէր զճանապարհն, մանկտի մանրիկ ելին ի քաղաքէն, աղաղակէին ի նա եւ ասէին. Ել կնտակ, ել կնտակ։
Եւ աղերսէի զկին իմ։
Գարշեցան յինէն ծանօթք իմ, եւ զորս ես սիրէի՝ յարեան ի վերայ իմ։
Արդ ծիծաղին զինեւ յետինք. արդ խրատեն զիս ի միասին, զորոց պախարակէի զհարս նոցա. զորս՝՝ ոչ համարէի լինել հաւասար շանց արօտականաց իմոց։
Յարեան ի վերայ աջոյ շառաւեղի. զոտս իւր ձգեաց՝ եւ ճանապարհ արար ի վերայ իմ։
Բարի արա, Տէր, կամօք քովք Սիոնի, եւ շինեսցին պարիսպք Երուսաղեմի։
Եւ անկցի ժողովուրդն՝ այր ընդ այր, եւ այր ընդ ընկերի իւրում, ընդհարցի մանուկն ընդ ծերոյն եւ անարգն ընդ պատուականին։