15 Դրացիք՝՝ տան իմոյ եւ աղախնայք իմ օտար համարեցան զիս, այլազգի թուէի առաջի նոցա։
Բարեկամք իմ անողորմք եղեն, անգոսնեցին զիս մերձաւորք իմ, եւ ծանօթք իմ մոռացան զանուն իմ։
Զծառայ իմ կոչեցի՝ եւ ոչ լուաւ, բերան իմ աղաչէր։
կենդանւոյն կամէին կլանել զմեզ, ի բարկանալ սրտմտութեամբ նոցա ի վերայ մեր.