12 Միանգամայն հասին ի վերայ իմ հէնք նորա, զճանապարհս իմ պատեցին դարանակալք։
Օրն մթին զարհուրեցուսցէ զնա, անձկութիւն եւ նեղութիւն հասցէ նմա՝ իբրեւ զօրավար յառաջակաց կործանեալ։՝՝
Քանզի մատնեաց զիս Տէր ի ձեռս անիրաւին, եւ ի մէջ ամպարշտաց ընկէց զիս։
Պատեցին զիս տէգք, յանխնայ խոցոտեցին զերիկամունս իմ, եհեղ յերկիր զմաղձ իմ։
Յարեան ի վերայ աջոյ շառաւեղի. զոտս իւր ձգեաց՝ եւ ճանապարհ արար ի վերայ իմ։
Զի նետք Տեառն ի մարմնի իմում են, եւ սրտմտութիւն նորա ծծէ զարիւն իմ. յորժամ սկսանիմ խօսել՝ կտտեն զիս՝՝։
Եւ տաց զնա ի ձեռս վնասակարացն քոց, եւ ի ձեռս՝՝ այնոցիկ որ տառապեցուցինն զքեզ. որք ասէինն ցանձն քո. Խոնարհեաց, թող անցցուք։ Եւ եդին հաւասար երկրի զմէջ քո, արտաքոյ անցաւորաց քոց՝՝։