2 Մինչեւ յեր՞բ ոչ դադարիցես, հանդարտեա՝ զի եւ մեք խօսեսցուք։
Որ շատ խօսի՝ ապաքէն ընդ նմին եւ լսիցէ. կամ որ խօսողն իցէ՝ կարիցէ՞ բանիւք արդարանալ։
Կրկնեալ անդրէն Բաղդատայ Սաւքեցւոյ ասէ.
Ընդէ՞ր իբրեւ զչորքոտանիս լռեալ եմք առաջի քո, եւ դու մխեալ ես բարկութեամբ։
Լուարուք, լուարուք բանից իմոց. երանի՛ թէ մի՛ լինէր ի ձէնջ այդ մխիթարութիւն՝՝։
Անդ ամպարիշտք որ բորբոքեցին զսրտմտութիւն բարկութեան. անդ հանգեան աշխատեալքն մարմնով,
Բայց աղէ դու, Յոբ, լուր զբանս իմ, եւ ունկն դիր խօսից իմոց։
Մինչեւ ցեր՞բ խօսիցիս զայդ, եւ ոգի մեծաբանութեան ի բերան քո՝՝։
Որ տայ պատասխանի բան մինչչեւ լուեալ իցէ ինչ՝ անզգամութիւն է նմա եւ նախատինք։
Գիտասջիք, եղբարք իմ սիրելիք, եղիցի ամենայն մարդ արագ առ ի լսել, եւ ծանր առ ի խօսել, եւ ծանր առ ի բարկանալ։