16 թող թէ այր գարշ եւ անսուրբ՝ որ ըմպէ զանօրէնութիւնս հանգոյն ըմպելւոյ։
Պատմեցից քեզ, Յոբ, լուր ինձ, զոր ինչ տեսի պատմեցից քեզ.
Եթէ քաղցրասցի ի բերան նորա չարութիւն, թաքուսցէ զայն ի ներքոյ լեզուի իւրոյ,
Ո՞վ է իբրեւ զՅոբ՝ որ ըմպէ զարհամարհանս իբրեւ զջուր։
Իսկ արդ զբնակեալս ի տունս կաւեղէնս, յորոց եւ ինքեանք ի նմին կաւոյ եմք, եհար զնոսա ըստ օրինակի ցեցոյ։
Վասն որոյ խոտեցի զանձն եւ հալեցայ, եւ համարիմ զանձն իմ հող եւ մոխիր։
Աստուած, յանուան քում կեցո զիս, եւ ի զօրութեան քում իրաւ արա ինձ։
Որ յերաշխի առնու զմանուկ անմիտ՝՝ թշնամանս առնէ իրաւանց. եւ բերան ամպարշտաց կլանէ զդատաստանս։
Զի էաք երբեմն եւ մեք անմիտք, անհաւանք, մոլորեալք, ծառայէաք ցանկութեանց եւ պէսպէս անառակութեանց. չարութեամբ եւ նախանձու շրջէաք, ատեցեալք՝ եւ զմիմեանս ատէաք։