2 Ամբարձ զաչս քո յուղղութիւն՝ եւ տես. ո՞ւր ոչ թաթաւեցար. ի ճանապարհս քո նստար դու նոցա իբրեւ ագռաւ միայնացեալ թափուր՝՝. եւ պղծեցեր զերկիրդ պոռնկութեամբ քով եւ չարեօք քովք։
Եւ եհան զհանդերձս այրութեան իւրոյ յինքենէ, արկաւ տեռ եւ զարդարեցաւ, եւ նստաւ առ դրան Ենանու յանցս Թամնայ. զի ետես եթէ մեծ եղեւ Սելովմ, եւ նա ոչ տայր զնա նմա կին։
Նա եւ զտունն որ ի դիմաց Երուսաղեմի ընդ աջմէ լերինն Մոսաթայ, զոր շինեաց Սողոմոն արքայ Իսրայելի Աստարտայ գարշելւոյ Սիդոնացւոց, եւ Քամովսայ զազրոտւոյ Մովաբայ, եւ Մեղքովմայ գարշելւոյ որդւոցն Ամոնայ, պղծեաց արքայ.
Զի յաւիտենից խորտակեցեր զլուծն քո, եւ խզեցեր դու զկապանս քո. եւ ասացեր թէ՝ Ոչ ծառայեցից, այլ գնացից ի վերայ ամենայն բլրոց բարձանց, եւ ի ներքոյ ամենայն հովանաւոր ծառոց, եւ անդ շռայլեցայց ի պոռնկութիւն։
Եթէ արձակեսցէ այր զկին իւր, եւ գնասցէ ի նմանէ եւ լինիցի առն այլում, եթէ դառնալով դարձցի՞ անդրէն ի նոյն. ո՞չ ապաքէն պղծելով պղծիցի կինն այն. եւ դու պոռնկեցար ընդ հոմանիս բազումս, այլ դարձ առ իս, ասէ Տէր։
Բայց ծանիր զանիրաւութիւնս քո, զի ի Տէր Աստուած քո ամպարշտեցար. եւ տարածեցեր զճանապարհս քո օտարաց ի ներքոյ ամենայն անտառախիտ ծառոց, եւ ձայնի իմում ոչ լուար, ասէ Տէր։
Եւ տարայ զնոսա յերկիրն յոր ամբարձի զձեռն իմ տալ նոցա զնա. եւ տեսին անդ զամենայն բլուր բարձր եւ զամենայն ծառ վարսաւոր, եւ զոհեցին անդ դիցն իւրեանց, եւ կարգեցին անդ զոհս պատարագաց իւրեանց՝՝, եւ արկին զխունկս անուշութեան իւրեանց, եւ նուիրեցին անդ զնուէրս իւրեանց։
Զի պոռնկելով պոռնկեցաւ մայր նոցա, եւ յամօթ արար որ ծնաւն զնոսա. զի ասաց. Երթայց զհետ հոմանեաց իմոց, ոյք տայցեն ինձ զհաց իմ եւ զջուր եւ զհանդերձ եւ զկտաւ իմ եւ զգինի իմ եւ զձէթ իմ եւ զամենայն ինչ որ պիտոյ է ինձ՝՝։
Կորուսանելով կորուսջիք զամենայն տեղիսն յորս պաշտեցին ի նոսա ազգքն, զորս դուք ժառանգիցէք զնոսա, զդիս իւրեանց ի վերայ լերանց բարձանց եւ ի վերայ բլրոց, եւ ի ներքոյ ամենայն վարսաւոր ծառոց.