Եւ ել Աբիմելէք ի լեառնն Սելմոն, ինքն եւ ամենայն զօրն որ ընդ նմա, եւ ա՛ռ Աբիմելէք տապար ի ձեռն իւր եւ կոտորեաց բեռն մի փայտի, եւ առ զայն եւ եդ զայն ի վերայ ուսոց իւրոց, եւ ասէ ցզօրն իւր. Զինչ տեսանիցէք յիս զոր առնիցեմ, արասջիք եւ դուք վաղվաղակի իբրեւ զիս։