Եւ ասէ Դաւիթ ցհրեշտակն. Այսպէս ասասցես ցՅովաբ. Մի՛ թուեսցի չար բանդ յաչս քո. զի երբեմն այսպէս ուտէ սուր, եւ երբեմն այնպէս. սաստկացո զպատերազմն ընդ քաղաքիդ եւ կործանեսցես զդա. եւ զօրացո զանձն քո՝՝։
Եւ հանդէս արարին որդիքն Բենիամինի յաւուր յայնմիկ յիւրաքանչիւր քաղաքաց, քսան եւ հինգ հազար արանց սուսերամերկաց. թող զբնակիչս Գաբաացւոց, որ անցին ի հանդիսի՝ եւթն հարիւր այր,
Եւ ելին որդիքն Իսրայելի եւ լացին առաջի Տեառն մինչեւ ցերեկոյ. եւ հարցին զՏէր եւ ասեն. Եթէ յաւելցո՞ւք մարտնչել ի պատերազմ ընդ Բենիամինի եղբօր մերում։ Եւ ասէ Տէր. Ելէք ի վերայ նոցա։
Եւ նեղեցաւ Դաւիթ յոյժ, զի ասաց ժողովուրդն քարկոծել զնա. զի զայրացեալ էր ոգի ամենայն ժողովրդեանն իւրաքանչիւր ի վերայ ուստերաց եւ դստերաց իւրեանց։ Եւ զօրացաւ Դաւիթ ի Տէր Աստուած իւր։