17 Եղիա մարդ էր իբրեւ զմեզ չարչարելի. եւ յաղօթս եկաց, եւ ոչ տեղաց յերկիր զերիս ամս եւ զվեց ամիս։
Եւ ասէ Եղիա մարգարէ ի Թեզբեայ Գաղաադու ցԱքաաբ. Կենդանի է Տէր Աստուած զօրութեանց՝՝, Աստուած Իսրայելի, որոյ կացի առաջի նորա, եթէ եղիցի յամսս յայսոսիկ ցօղ կամ անձրեւ, բայց եթէ բանիւ բերանոյ իմոյ։
Եւ եղեւ յետ աւուրց բազմաց եւ բան Տեառն եղեւ առ Եղիա յամին երրորդի, եւ ասէ. Երթ եւ երեւեաց Աքաաբու, եւ տաց անձրեւ ի վերայ երեսաց երկրի։
Արդարեւ ասեմ ձեզ. զի բազում այրիք էին յաւուրս Եղիայի ի մէջ Իսրայելի, յորժամ փակեցանն երկինք զերիս ամս եւ զվեց ամիս, եւ եղեւ սով մեծ ընդ ամենայն երկիր։
Եւ Պետրոս կանգնեաց զնա եւ ասէ. Յոտն կաց, եւ ես ինքն մարդ եմ։
Որ յանցեալ ազգսն թոյլ ետ ամենայն հեթանոսաց գնալ ի ճանապարհս իւրեանց։
Ոչ մերժեաց Աստուած զժողովուրդ իւր զոր յառաջն ծանեաւ. թէ ո՞չ գիտէք յԵղիա զի՛նչ ասէ գիր, ո՛րպէս ամբաստան լինի Աստուծոյ զԻսրայելէ,
Սոքա ունին իշխանութիւն փակել զերկինս զի մի՛ տեղասցէ զաւուրս մարգարէութեան նոցա. եւ ունին իշխանութիւն ի վերայ ջուրց դարձուցանել զնոսա յարիւն, եւ հարկանել զերկիր յամենայն հարուածս՝ քանիցս անգամ եւ կամիցին։