Որ յաւուրս մարմնոյ իւրոյ աղօթս եւ պաղատանս առ այն որ կարողն էր ապրեցուցանել զնա ի մահուանէ՝ ուժգին գոչմամբ եւ արտասուօք մատուցանէր, եւ լսելի լինէր առ լաւութեանն։
Եւ երգէին զերգս նորս առաջի աթոռոյն եւ առաջի չորից կենդանեացն եւ առաջի երիցանցն. եւ ոչ ոք կարէ գիտել զերգս նոցա, բայց միայն հարեւր քառասուն եւ չորս հազարքն, որք ազատեալ են յերկրէ։