5 Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
Եւ ասէ ցնա. Ես եմ Աստուած հօր քո, Աստուած Աբրահամու եւ Աստուած Իսահակայ եւ Աստուած Յակոբայ։ Եւ դարձոյց Մովսէս զերեսս իւր, քանզի երկնչէր հայել առաջի Աստուծոյ՝՝։
Եւ ասէ Մովսէս ցՏէր. Աղաչեմ զքեզ, Տէր, չեմ բաւական, որպէս թէ՝՝ յերիկէ եւ յեռանդէ, եւ ոչ յորմէ հետէ սկսար խօսել ընդ ծառայի քում. զի նրբաձայն եւ ծանրալեզու եմ ես։
ի ծագաց երկրի արուեստս լուաք, յոյս բարեպաշտին. եւ ասիցեն. Խորհուրդ իմ ինձ, խորհուրդ իմ ինձ եւ իմոցն. վա՜յ արհամարհողաց որ արհամարհեն, եւ արհամարհանօք արհամարհիցեն զօրէնս։՝՝
Եւ ասէ Տէր. Մերձ է առ իս ժողովուրդս այս բերանով իւրով, եւ շրթամբք իւրեանց պատուեն զիս. եւ սրտիւք իւրեանց հեռացեալ մեկուսի են յինէն. զուր պաշտեն զիս, ուսուցանեն զպատուէրս մարդկան եւ զվարդապետութիւնս՝՝։
Եւ արբեցուսցէ արբեցութեամբ զզօրավարս նորա եւ զիմաստունս նորա, զիշխանս նորա եւ զզօրագլուխս նորա եւ զզօրաւորս նորա, եւ ննջեսցեն քուն յաւիտենից, եւ մի՛ զարթիցեն, ասէ Արքայ՝ Տէր ամենակալ անուն է նորա։
Եւ արդ գան առ քեզ որպէս ժողովեալք ի ժողովուրդ, եւ նստին առաջի քո՝՝ ժողովուրդն իմ լսել զբանս քո, եւ ոչ առնեն զնոսա. զի ստութիւն է ի բերանս նոցա, եւ զհետ պղծութեան իւրեանց գնան սիրտք իւրեանց։
Զգուշացայ եւ զարհուրեցաւ սիրտ իմ ի ձայնէ աղօթից շրթանց իմոց. եմուտ դողումն յոսկերս իմ, եւ խռովեցաւ փոր իմ ի ներքուստ. հանգեայց յաւուր նեղութեան, ելանել ինձ ի ժողովուրդ պանդխտութեան իմոյ։