Ես բարկացեալ էի ի վերայ ժողովրդեան իմոյ, զի պղծեցին՝՝ զժառանգութիւն իմ. ես մատնեցի զնոսա ի ձեռս քո, եւ դու ոչ արարեր ի վերայ նոցա ողորմութիւն. ծանրացուցեր զլուծ ծերոց յոյժ.
Եւ տաց զնա ի ձեռս վնասակարացն քոց, եւ ի ձեռս՝՝ այնոցիկ որ տառապեցուցինն զքեզ. որք ասէինն ցանձն քո. Խոնարհեաց, թող անցցուք։ Եւ եդին հաւասար երկրի զմէջ քո, արտաքոյ անցաւորաց քոց՝՝։
Լուարուք, լուարուք զայս,՝՝ զի ես հեծեմ հառաչեմ, եւ ոչ ոք է որ մխիթարէ զիս. ամենայն թշնամիք իմ լուան զչարիս իմ եւ ոտն հարին ինձ. զի դու արարեր զօրն զայն, եւ դու կոչեցեր զժամանակն զայն, եւ եղեւ ինձ վա՛յ վա՛յ։
Եւ մինչդեռ էին նոքա ի տան Միքայ, ծանեան զձայն պատանեկին Ղեւտացւոյ, եւ խոտորեցան անդ եւ ասեն ցնա. Ո՞ ած զքեզ այսր, եւ զի՞նչ գործես դու աստ, եւ կամ զի՞նչ կայ քո աստ։