27 Մի՛ ասիցես. Յակոբ, եւ զի՞նչ՝՝ խօսեցար, Իսրայէլ, թէ՝ Ծածկեցան ճանապարհք իմ յԱստուծոյ, եւ Աստուած իմ եբարձ զիրաւունս իմ,
Վասն այնորիկ առ նա փութացայց, խրատեալ՝ զնորին հոգացայց։՝՝
Կենդանի է Տէր որ այսպէս դատեցաւ զիս, եւ Ամենակալն՝ որ դառնացոյց զանձն իմ։
Զի ասաց Յոբ թէ՝ Արդար եմ ես, եւ Տէր զընկէց զիրաւունս իմ,
Տէր Աստուած իմ, փառաւոր արարից զքեզ, օրհնեցից զանուն քո, զի արարեր սքանչելի իրս, զխորհուրդն առաջին զճշմարիտ։
Յուշ լիցի քեզ այդ, Յակոբ, եւ Իսրայէլ, զի ծառայ իմ ես դու. ինձ ստեղծի զքեզ ի ծառայութիւն. եւ Իսրայէլ, մի՛ մոռանար զիս՝՝.
Բայց Սիոն ասաց. Եթող զիս Տէր եւ մոռացաւ զիս Աստուած։
Եւ ասեմ. Զուր ուրեմն վաստակէի տարապարտուց, յոչինչ ետու զզօրութիւն իմ. վասն այսորիկ իրաւունք իմ ի Տեառնէ, եւ վաստակ իմ առաջի Աստուծոյ իմոյ։
Առ փոքր մի սրտմտութեան դարձուցի զերեսս իմ ի քէն, եւ ողորմութեամբ յաւիտենից ողորմեցայց քեզ, ասաց որ փրկեացն զքեզ Տէր։
Եւ խօսեցաւ Դաւիթ ի սրտի իւրում եւ ասէ. Արդ անկանիցիմ յաւուր միում ի ձեռս Սաւուղայ. եւ չէ ինձ բարի, եթէ ոչ դարձայց յերկիրն Փղշտացւոց. եւ եթէ իցէ՝ խնդրեսցէ զիս Սաւուղ՝՝ յամենայն սահմանս Իսրայելի, ապրեցայց ի ձեռաց նորա։