17 եւ ամենայն հեթանոսք ոչինչ են, եւ յոչինչ՝՝ համարեցան նմա։
թող թէ մարդ երր, եւ որդի մարդոյ որդն։
Եւ նոքա ի նանիր խնդրեցին զանձն իմ, մտցեն ի ներքոյ անդնդոց երկրի.
Եկն զկնի քո անձն իմ, եւ զիս ընկալաւ աջ քո։
Լռել ձեզ՝՝ ի մարդոյն յորում գոյ շունչ յռնգունս նորա. զի ընդ ո՞ւմ ումեք՝՝ համարեսցի նա։
Եւ եղիցի, որպէս ոք զի տեսանիցէ երազ ի տեսլեան գիշերոյ, մեծութիւն ամենայն հեթանոսաց յարձակելոց ի վերայ Երուսաղեմի եւ ամենայն ժողովելոցն ի վերայ նորա, եւ որ նեղեցինն զնա։
Եղէ անզգամ, քանզի դուք ստիպեցէք. զի ինձ պարտ էր ի ձէնջ վկայութիւն առնուլ թէ ոչինչ պակաս գտայ քան զլաւ առաքեալսն, զի թէպէտ եւ ես ոչինչ եմ։