17 Ահաւասիկ ի խաղաղութիւն դարձաւ դառնութիւն իմ. փրկեցեր զանձն իմ զի մի՛ կորեայց, եւ ընկեցեր յետոյ իմ զամենայն զմեղս իմ։
ասէի. Թերեւս հասակ իմ ծերասցի, եւ իբրեւ զծառ արմաւոյ բազում ժամանակս կեցից։՝՝
Պատմեսցէ մարդոյ զվնաս իւր, եւ ցուցցէ զանմտութիւն իւր. պաշտպանեսցէ առ ի չանկանելոյ նմա ի մահ։
Ի Տէր յուսացայ. ո՞րպէս ասիցէք ցանձն իմ. Փոփոխեաց ի լերինս որպէս ճնճղուկ։
Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն, եւ ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց։
եւ արկեր ի վերայ ջուրց զվերնայարկս նորա. ո դնէ յամպս զգնացս իւր, եւ շրջի նա ի վերայ թեւոց հողմոց։
Ո արար զհրեշտակս իւր հոգիս, եւ զպաշտօնեայս իւր ի հուր կիզելոյ։
Խոնարհեցո առ իս զունկն քո, վաղվաղեա կեցուցանել զիս. լեր իմ, Աստուած, պաշտպան՝՝ եւ տուն ապաւինի ապրեցուցանել զիս.
Երանի՛ որ խորհի զաղքատն եւ զտնանկն, յաւուր չարի փրկէ զնա Տէր։
Պահեա զանձն իմ զի սուրբ եմ ես. փրկեա զծառայս քո, Աստուած իմ, որ ի քեզ յուսացայ։
եւ ինքն կարգեաց զամենայն ամս իմ ի դառնութիւն անձին իմոյ։
Ես եմ, ես եմ նոյն որ ջնջեմ զանօրէնութիւնս քո վասն իմ, եւ զմեղս քո այլ ոչ եւս յիշեցից։
Եւ մի՛ եւս ուսուցանիցեն իւրաքանչիւր զընկեր իւր, եւ իւրաքանչիւր զեղբայր իւր ասել թէ՝ Ծանիր զՏէր. զի ամենեքին ծանիցեն զիս ի փոքրկանց նոցա մինչեւ ի մեծամեծս, ասէ Տէր. զի քաւիչ եղէց անիրաւութեանց նոցա, եւ զմեղս նոցա ոչ եւս յիշեցից։
Հեղան զինեւ ջուրք մինչեւ յոգիս, անդունդք անհնարինք պաշարեցին զիս. եմուտ գլուխ իմ ընդ փապարս լերանց։
Իջի յերկիր, որոյ նիգք իւր աղխք յաւիտենից. ելցեն յապականութենէ կեանք իմ։