16 ի ծագաց երկրի արուեստս լուաք, յոյս բարեպաշտին. եւ ասիցեն. Խորհուրդ իմ ինձ, խորհուրդ իմ ինձ եւ իմոցն. վա՜յ արհամարհողաց որ արհամարհեն, եւ արհամարհանօք արհամարհիցեն զօրէնս։՝՝
Ահագին է տեսիլն, եւ խստութիւն պատմեցաւ ինձ. որ արհամարհելոցն է՝ արհամարհէ, եւ որ անօրինելոցն է՝ անօրինէ։ Ի վերայ իմ հասին Եղամացիք, եւ հրեշտակք Պարսից գան ի վերայ իմ. արդ հեծեծեցից եւ մխիթարեցից զանձն իմ։՝՝
Վա՜յ այնոցիկ որ թշուառացուցանենն զձեզ, բայց զձեզ ոչ ոք կարէ թշուառացուցանել. եւ որ արհամարհէն՝ ոչ զձեզ արհամարհէ. զի մատնեսցին ի պարտութիւն որ զձեզն արհամարհեն. եւ իբրեւ զցեց ի վերայ ձորձոց՝ այնպէս մատնեսցին ի պարտութիւն։՝՝
Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
Արդար ես դու, Տէր, եւ մատուցից առաջի քո աղերս՝՝. բայց խօսեցայց զիրաւունս. զի՞ է զի ճանապարհք ամպարշտաց յաջողեալ են, եւ երջանկացան ամենեքեան որ արհամարհեն զարհամարհանս։
Քանզի եւ եղբարքն քո եւ տուն հօր քո, եւ նոքա դաւեցին քեզ, եւ նոքին աղաղակեցին զկնի քո, կուտեցան ի վերայ քո. մի՛ հաւատար նոցա զի խօսեսցին զքէն չարութիւն։՝՝
Լալով ելաց ի գիշերի, եւ արտասուք իւր ի վերայ ծնօտից իւրոց, եւ ոչ գտաւ մխիթարիչ նմա յայնմ աւուր՝՝ ի սիրելեաց իւրոց. ամենայն բարեկամք նորա անարգեցին զնա, եւ եղեն նմա իբրեւ թշնամիք։
Եւ կացցէ, եւ տեսցէ եւ հովուեսցէ հօտի իւրոյ զօրութեամբ Տեառն, եւ ի փառս անուան Տեառն Աստուծոյ իւրեանց հաստատեսցին՝՝. զի այժմ մեծասցի մինչեւ ի ծագս երկրի։
եւ երգէին զերգս Մովսիսի առաջի Աստուծոյ, եւ զերգս Գառինն՝ ասելով թէ՝ Մեծամեծ եւ սքանչելի են գործք քո, Տէր Աստուած Ամենակալ, արդար եւ ճշմարիտ են ճանապարհք քո, Թագաւոր ամենայն հեթանոսաց։