ԱՌ ԵԲՐԱՅԵՑԻՍ ԹՈՒՂԹ 2:17 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)
17 Ուստի պարտ իսկ էր նմա ամենայնիւ եղբարց նմանել, զի ողորմած լինիցի եւ հաւատարիմ քահանայապետ յաստուածակոյս կողմանէ անտի, առ ի քաւելոյ զմեղս ժողովրդեանն։
Եւ զենին զնոսա քահանայքն, եւ քաւեցին զարիւնն նոցա առ սեղանովն, եւ արարին քաւութիւնս ամենայն Իսրայելի, զի յաղագս ամենայն Իսրայելի ասաց թագաւորն զողջակէզսն եւ զվասն մեղացն առնել։
Եւ ի ձեռն առաջնորդին՝՝ եղիցին ողջակէզքն եւ զոհքն եւ սպանդքն՝ ի տօնս եւ յամսագլուխս եւ ի շաբաթս յամենայն տօնս տանդ Իսրայելի նա մատուսցէ զվասն մեղացն եւ զզոհսն եւ զողջակէզսն եւ զվասն փրկութեանն՝ քաւել զտունդ՝՝ Իսրայելի։
Եւ քաւեսցէ զսրբութիւնն ի պղծութեանց որդւոցն Իսրայելի եւ յանիրաւութեանց նոցա, վասն ամենայն մեղաց նոցա. եւ այսպէս արասցէ ի խորանին վկայութեան, ստացելոյ ի նոսա ի մէջ պղծութեան նոցա։
Եւ սպան զնա, եւ ա՛ռ Մովսէս յարենէ անտի, եւ եդ ի վերայ եղջերաց սեղանոյն շուրջանակի մատամբ իւրով, եւ սրբեաց զսեղանն. եւ զարիւնն եհեղ առ յատակաւ սեղանոյն, եւ սրբեաց զնա առնել քաւութիւն ի վերայ նորա։
Արդ որովհետեւ մանկունք հաղորդեցին արեան եւ մարմնոյ, եւ ինքն իսկ մերձաւորութեամբ կցորդ եղեւ նոցունց, զի մահուն իւրով խափանեսցէ զայն որ զիշխանութիւն մահուն ունէր, այսինքն է՝ զՍատանայ.