19 Վա՜յ որ ասէ ցփայտ. Սթափեաց, եւ զարթիր եւ ցքարն թէ՝ Բարձրացիր, եւ նա է երեւոյթ առ աչօք. եւ՝՝ նա է կռած արծաթոյ եւ ոսկւոյ, եւ ամենեւին շունչ ոչ գոյ ի նոսա։
զի փայտ են, եւ արծաթ ընտիր՝՝ եկեալ ի Թարշշայ, եւ ոսկի ի Սովփաթայ, գործ ճարտարաց ամենայն, եւ ձեռաց ոսկերչաց. կապուտակ եւ ծիրանի հանդերձն նոցա, գործ իմաստնոց ամենայն։
Ցփայտն ասացին թէ՝ Հայր իմ ես դու, եւ քարին թէ՝ Դու ծնար զիս. եւ դարձուցին յիս զթիկունս եւ ոչ զերեսս իւրեանց. եւ ի ժամանակի չարեացն իւրեանց ասասցեն. Արի եւ փրկեա զմեզ։
Եւ ո՞ւր են աստուածքն քո զոր արարեր քեզ. յարիցեն եւ փրկեսցեն՝՝ զքեզ ի ժամանակի չարեաց քոց. զի ըստ թուոյ քաղաքացն քոց էին քեզ աստուածքն քո, Յուդա. եւ ըստ թուոյ անցիցն Երուսաղեմի զոհէին Բահաղու։՝՝
Վասն այնորիկ ահա աւուրք գան, ասէ Տէր, եւ արարից հանդէս ի վերայ դրօշելոցն Բաբելացւոց, եւ ամենայն երկիր նորա ամաչեսցէ, եւ ամենայն վիրաւորք նորա անկցին ի միջի նորա։
Եւ երկեան նաւավարքն երկեւղ մեծ, եւ աղաղակէին առ իւրաքանչիւր աստուածս՝՝ իւր. եւ ընկեցին զկարասին որ էր ի նաւին ի ծով անդր, զի թեթեւացուսցեն յինքեանց. եւ Յովնան իջեալ ի խորշ մի նաւին՝ ննջէր եւ խորդայր։
Եւ արդ՝ որովհետեւ ազգ եմք Աստուծոյ, ոչ պարտիմք համարել ոսկւոյ կամ արծաթոյ կամ քարի որ ի ճարտարութենէ եւ ի մտաց մարդոյ քանդակեալ իցէ, զԱստուածականն լինել նմանող։
Եւ կինն զգեցեալ էր ծիրանիս եւ կարմիրս, եւ զարդարեալ ոսկւով եւ մարգարտով եւ ակամբք պատուականօք, ունելով բաժակ ոսկի ի ձեռին իւրում, եւ լի էր գարշելի եւ անմաքուր պոռնկութեամբ։