31 Եւ ասէ Յովսէփ ցեղբարս իւր եւ ցտուն հօր իւրոյ. Երթայց պատմեցից փարաւոնի, եթէ Եղբարք՝՝ իմ եւ տուն հօր իմոյ որ էին յերկրին Քանանացւոց՝ եկին առ իս։
Զի որ սրբէն եւ որ սրբին՝ ի միոջէ էին ամենեքեան, վասն որոյ ոչ ամօթ համարի եղբարս անուանել զնոսա եւ ասել.
Եւ վասն զի համարուեստ էր, եղեւ առ նոսա եւ գործէր, քանզի էին խորանակարք արուեստիւ։
Եւ ասէ Իսրայէլ ցՅովսէփ. Մեռայց այսուհետեւ, որովհետեւ տեսի զերեսս քո զի տակաւին կենդանի ես։
Եւ արք հովիւք են, եւ արք խաշնադարմանք են, եւ զանասուն եւ զարջառ եւ զամենայն ինչ իւրեանց ածին այսր։