Կազմեաց Յովսէփ զկառս իւր, եւ ել ընդ առաջ Իսրայելի հօր իւրոյ զՔաջաց քաղաքաւն՝՝. եւ իբրեւ յանդիման եղեւ նմա, անկաւ ի վերայ պարանոցի նորա, եւ ելաց ի լալիւն մեծ։
Եւ պատասխանի ետ կինն որոյ որդին կենդանի էր, եւ ասէ ցարքայ, քանզի խռովեցան աղիք նորա ի վերայ որդւոյն իւրոյ, եւ ասէ. Յիս տէր, տուք նմա զմանուկն կենդանի, եւ մահու մի՛ սպանանէք զնա։ Եւ մեւսն ասէր. Մի՛ իմ լիցի՝ եւ մի՛ դորա, կտրեցէք ընդ մէջ։
Եւ թէ՝՝ որդի սիրելի՞ իցէ իմ Եփրեմ, մանո՞ւկ գրգանաց, փոխանակ զի բանք իմ են ի նմա, յիշելով յիշեցից զնա միւսանգամ. վասն այնորիկ փութացայ յաղագս նորա՝՝, ողորմելով ողորմեցայց նմա, ասէ Տէր։
Զի՞նչ անցուցից ընդ քեզ, Եփրեմ. այլ պաշտպան լինիցիմ քեզ, Իսրայէլ. զի՞նչ անցուցից ընդ քեզ. եդից զքեզ իբրեւ զԱդամա եւ իբրեւ զՍեբոյիմ. դարձաւ սիրտ իմ ի նոյն. յուզեցան խնամք՝՝ իմ։