Եւ եհան զհանդերձս այրութեան իւրոյ յինքենէ, արկաւ տեռ եւ զարդարեցաւ, եւ նստաւ առ դրան Ենանու յանցս Թամնայ. զի ետես եթէ մեծ եղեւ Սելովմ, եւ նա ոչ տայր զնա նմա կին։
Եւ եմուտ Դաւիթ ի տուն իւր յԵրուսաղէմ. եւ ա՛ռ արքայ զտասն կանայսն զհարճս իւր զորս եթող պահել զտունն, եւ ետ զնոսա ի տուն պահեստի. եւ կերակրեաց զնոսա, եւ առ նոսա ոչ եմուտ. եւ էին նեղեալք, զի մինչեւ ցօր մահուան իւրեանց կեցին այրիք։
Եւ ասէ Դաւիթ ցՏէր, իբրեւ ետես զհրեշտակն որ հարկանէր զժողովուրդն, ասէ. Աւասիկ կամ, ես մեղայ, ես հովիւս յանցեայ, եւ դոքա ոչխարքդ զի՞ արարին. եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ։
Եւ արդ ընկալ զտանջանս քո որ ապականեցեր զքորսն քո՝ անօրէնութեամբքն զոր անօրինեցար առաւել քան զնոսա, եւ արդարացուցեր զնոսա յոյժ՝՝ քան զքեզ. եւ արդ յամօթ լեր եւ կրեա զանարգանս ի յարդարացուցանել զքորսն քո քան զքեզ։