Եւ նա ասէ. Ոչ իջանէ որդի իմ ընդ ձեզ. զի եղբայր սորա մեռաւ, եւ սա միայն մնացեալ է. եւ դէպ լինիցի սմա հիւանդանալ ի ճանապարհին զոր երթայցէք, եւ իջուցանիցէք զծերութիւնս իմ տրտմութեամբ ի դժոխս։
Եւ ասէ Դաւիթ ցՅովաբ եւ ցամենայն ժողովուրդն որ ընդ նմա. Պատառեցէք զհանդերձս ձեր, եւ զգեցարուք քուրձ, եւ կոծեցարուք առաջի Աբեններայ։ Եւ արքայ Դաւիթ երթայր զհետ դագաղացն։
Եւ ասեն ցնա ծառայք իւր. Ահաւասիկ գիտեմք զի թագաւորք տանն Իսրայելի թագաւորք ողորմութեան են. արկցուք քուրձս զմիջովք մերովք եւ չուանս ի գլուխս մեր, եւ ելցուք առ արքայն Իսրայելի. թերեւս ապրեցուսցէ զանձինս մեր՝՝։
Եւ վասն բանին զի ստրջացաւ արքայ յերեսաց Տեառն եւ երթայր լալով, եւ՝՝ պատառեաց զպատմուճան իւր եւ զգեցաւ քուրձ ի վերայ մարմնոյ իւրոյ, եւ պահեաց եւ զգեցաւ քուրձ յաւուրն յորում սպան զՆաբովթ Յեզրայելացի՝՝, եւ գնայր կորակոր։
Եւ Եղիսէ հայէր եւ աղաղակէր. Հայր, հայր, կառքդ Իսրայելի եւ հեծեալքդ նորա։ Եւ այլ ոչ եւս ետես զնա. եւ բուռն եհար զհանդերձից իւրոց, եւ պատառեաց յերկուս ծուէնս։
Ամբարձ Դաւիթ զաչս իւր եւ ետես զհրեշտակն Տեառն, զի կայր ի մէջ երկնի եւ երկրի, եւ սուրն իւր ձգեալ ի ձեռին իւրում, եւ կարկառեալ ի վերայ Երուսաղեմի. եւ անկան Դաւիթ եւ ծերքն զգեցեալ քուրձս ի վերայ երեսաց իւրեանց։
Եւ տեսեալ զնա ի բացուստ՝ ոչ ծանեան, եւ բարբառեալ մեծաձայն լացին, եւ պատառեցին իւրաքանչիւր զպատմուճան իւր, եւ ցանեցին հող ի վերայ գլխոց իւրեանց ընդ երկինս հայելով։
Եւ եմուտ Եղիակիմ Քեղկեայ որ հազարապետն էր, եւ Սովմնաս հրովարտակաց դպիր, եւ Յովաք Ասափայ յիշատակաց դպիր առ Եզեկիա՝ զօձիս պատառեալ, եւ պատմեցին նմա զբանս Ռափսակայ։
Վա՜յ քեզ, Քորազին, վա՜յ քեզ, Բեթսայիդա. զի եթէ ի Տիւրոս եւ ի Սիդովն եղեալ էին զօրութիւնքն որ ի ձեզ եղեն, վաղու եւս արդեւք խորգով եւ մոխրով ապաշխարեալ էր։
եւ ասէին. Արք, զի՞նչ գործէք զայդ. մեք ձեզ նմանողք կարեօք մարդիկ եմք, աւետարանել ձեզ յայդպիսի ունայնութեանց դառնալ յԱստուած կենդանի, որ արար զերկինս եւ զերկիր եւ զծով եւ զամենայն որ ի նոսա։
Եւ պատառեաց Յեսու զհանդերձս իւր, եւ անկաւ ի վերայ երեսաց իւրոց յերկիր առաջի տապանակին Տեառն մինչեւ ցերեկոյ, ինքն եւ ծերքն Իսրայելի, եւ արկին հող զգլխովք իւրեանց։
Եւ եղեւ իբրեւ ետես զնա, պատառեաց զհանդերձս իւր եւ ասէ. Վա՜յ է ինձ, դուստր իմ, ընկճեցեր զիս, խոչընդակն եղեր ինձ՝՝. զի ես բացի զբերան իմ վասն քո՝՝ առ Տէր, եւ ոչ կարացից դարձուցանել։