Եւ ասէ ցնոսա Ռուբէն. Մի՛ հեղցուք արիւն, այլ արկէք զդա ի գուբ մի յանապատի աստ, եւ ձեռն մի՛ արկանէք ի նա. զի թափեսցէ զնա ի ձեռաց նոցա, եւ հասուցանիցէ զնա առ հայր իւր։
Եւ ասեն իւրաքանչիւր ցեղբայր իւր. Այո, քանզի ի մեղս եմք վասն եղբօրն մերոյ. զի արհամարհեցաք զնեղութիւն ոգւոց նորա յորժամ աղաչէրն զմեզ, եւ ոչ լուաք նմա. վասն այնորիկ եկն ի վերայ մեր այս նեղութիւն։
Դուք խորհեցարուք զինէն ի չարութիւն, եւ Աստուած խորհեցաւ վասն իմ՝՝ ի բարութիւն. որպէս եղեւ իսկ յաւուր յայսմիկ, զի կերակրեցի՝՝ ժողովուրդ բազում։ Եւ ասէ ցնոսա.
Եւ արդ որպէս մարմինք եղբարց մերոց են մարմինք մեր, եւ որպէս որդիք նոցա՝ որդիք մեր. եւ արդ ընդէ՞ր տուաք մեք զորդիս մեր ի ծառայութիւն, եւ դստերք մեր վարեալ են ի բռնութիւն, եւ ոչ գոյ ի ձեռս մեր կար՝ որով փրկեսցուք զնոսա՝՝։
Եւ ասեմ ցնոսա. Մեք փրկեցաք զեղբարս մեր զՀրեայս որ վաճառեցան հեթանոսաց, զոր մեք ոչ գիտացաք, եւ դուք վաճառեցէք զնոսա՝՝։ Եւ լռեցին, եւ ոչինչ կարացին տալ պատասխանի։
եւ կինամոմոն եւ ամենայն խունկ եւ եւղ եւ կնդրուկ եւ գինի եւ ձէթ եւ նաշիհ եւ ցորեան, եւ ստացուածք ամենայն,՝՝ արջառ եւ ոչխար. եւ երիվարաց եւ կառաց որ վայել է մարմնոց՝՝ եւ ոգւոց մարդկան։
Եւ ասէ Սաւուղ ցԴաւիթ. Ահա դուստր իմ երէց Մերովբ, տաց զնա քեզ կնութեան. բայց լեր դու ինձ յորդի զօրութեան, եւ պատերազմեա զպատերազմունս Տեառն։ Քանզի ասաց Սաւուղ. Մի՛ եղիցի ձեռն իմ ի նա, այլ եղիցի ի նա ձեռն այլազգեացն։