Եւ եղեւ յաւուրն երրորդի մինչդեռ էին նոքա ի ցաւսն, առին երկու որդիքն Յակոբայ, Շմաւոն եւ Ղեւի եղբարք Դինայ՝ իւրաքանչիւր զսուր իւր, եւ մտին ի քաղաքն կազմութեամբ, եւ կոտորեցին զամենայն արու։
Եւ կոչեաց Աբեններ զՅովաբ եւ ասէ. Միթէ իսպա՞ռ ուտիցէ սուր, կամ թէ ո՞չ գիտիցես զի դառնութիւն լինի վախճանն. մինչեւ ցե՞րբ ոչ ասիցես ժողովրդեանն դառնալ ի հետոց եղբարց իւրեանց։
Արբեցուցից զնետս իմ յարենէ, եւ սուր իմ կերիցէ միս յարենէ վիրաւորաց եւ գերութեան, ի գլխոց իշխանաց թշնամեաց։ Ուրախ լերուք, երկինք, հանդերձ նովաւ, եւ երկիր պագցեն նմա ամենայն որդիք Աստուծոյ։՝՝