17 Զահի հարաւ եւ ասէ. Ահեղ իմն է տեղիս այս. եւ ոչ է սա եթէ ոչ տուն Աստուծոյ, եւ այս է դուռն երկնից։
Եւ յարեաւ Յակոբ ընդ առաւօտն եւ առ զվէմն զոր եդ ընդ սնարս իւր, եւ կանգնեաց զնա արձան, եւ արկ եւղ ի գլուխ նորա։
Եւ վէմս զոր կանգնեցի արձան՝ եղիցի ինձ Տուն Աստուծոյ. եւ յամենայնէ զոր տացես ինձ՝ տաց քեզ տասանորդս։
եւ ոչ կարէին քահանայքն կալ ի պաշտամանն յերեսաց ամպոյն, վասն զի լցին փառքն Տեառն զտունն Աստուծոյ։
Օրհնեսցեն զնա երկինք եւ երկիր, ծով եւ ամենայն որ զեռայ ի նոսա։
Եւ ասէ. Մի՛ մերձենար այսր. լոյծ զկօշիկս քո յոտից քոց, զի տեղիդ յորում կաս դու ի դմա՝ երկիր սուրբ է։
Եւ ասէ ցնա. Ես եմ Աստուած հօր քո, Աստուած Աբրահամու եւ Աստուած Իսահակայ եւ Աստուած Յակոբայ։ Եւ դարձոյց Մովսէս զերեսս իւր, քանզի երկնչէր հայել առաջի Աստուծոյ՝՝։
Մի՛ փութար բերանով քով, եւ մի՛ վաղվաղեսցէ սիրտ քո հանել բանս առաջի Աստուծոյ, զի Աստուած յերկինս է եւ դու յերկրի. վասն այնորիկ եղիցին բանք քո սակաւք։
Իբրեւ լուան աշակերտքն, անկան ի վերայ երեսաց իւրեանց եւ երկեան յոյժ։
Եւ հրեշտակ Տեառն երեւեցաւ նոցա, եւ փառք Տեառն ծագեցին առ նոսա, եւ երկեան երկեւղ մեծ։
Եւ իբրեւ ելին տեսանել զգործսն, եւ եկին առ Յիսուս, եւ գտին զայրն՝ ուստի դեւքն ելեալ էին, զգեցեալ եւ զգաստացեալ նստէր առ ոտսն Յիսուսի, եւ երկեան։
ապա թէ յամեցից, զի գիտասցես թէ ո՛րպէս պարտ իցէ քեզ ի տան Աստուծոյ շրջել, որ է եկեղեցի Աստուծոյ կենդանւոյ, սիւն եւ հաստատութիւն ճշմարտութեան։
եւ քահանայ մեծ ի վերայ տանն Աստուծոյ,
Զի ժամանակ է սկիզբն լինելոյ դատաստանին ի տանէն Աստուծոյ. զի եթէ նախ ի մէնջ, իսկ զի՞նչ կատարած իցէ այնոցիկ որ ոչ հաւանեցան Աստուծոյ աւետարանին։
Եւ իբրեւ տեսի զնա, անկայ առ ոտս նորա իբրեւ զմեռեալ. եւ եդ ի վերայ իմ զաջ իւր եւ ասէ ցիս. Մի՛ երկնչիր, ես եմ Սկիզբն, եւ ես եմ Վախճան։
Եւ ասէ Մանովէ ցկինն իւր. Մահու մեռանիցիմք զի զԱստուած տեսաք։