22 Մատեաւ Յակոբ առ Իսահակ հայր իւր, եւ շօշափեաց զնա եւ ասէ. Ձայնդ՝ ձայն Յակոբայ, եւ ձեռքդ՝ ձեռք Եսաւայ։
գուցէ շօշափիցէ զիս հայր իմ, եւ լինիցիմ առաջի նորա իբրեւ արհամարհոտ, եւ ածիցեմ ի վերայ իմ անէծս եւ ոչ օրհնութիւն։
Եւ ասէ Իսահակ ցՅակոբ. Մօտ եկ եւ շօշափեցից զքեզ, որդեակ,, եթէ դո՞ւ իցես որդի իմ Եսաւ, թէ ոչ։
Եւ ոչ ծանեաւ զնա. զի էին ձեռք նորա իբրեւ զձեռսն Եսաւայ եղբօր իւրոյ թաւ. եւ օրհնեաց զնա
Եւ մինչդեռ էին նոքա ի տան Միքայ, ծանեան զձայն պատանեկին Ղեւտացւոյ, եւ խոտորեցան անդ եւ ասեն ցնա. Ո՞ ած զքեզ այսր, եւ զի՞նչ գործես դու աստ, եւ կամ զի՞նչ կայ քո աստ։