17 Եւ ետ զխորտիկն եւ զհացն զոր արար ի ձեռս Յակոբայ որդւոյ իւրոյ։
Գնաց եւ առ ած մօր իւրում. եւ արար խորտիկս, որպէս եւ սիրէր հայր նորա։
Եւ զուլենիսն ագոյց ի բազուկս նորա, եւ ի վերայ մերկոյ պարանոցի նորա։
Եւ տարաւ հօր իւրում եւ ասէ. Հայր իմ։ Եւ նա ասէ. Աւասիկ եմ։ Եւ ասէ. Ո՞վ ես դու, որդեակ։
Եւ արա ինձ խորտիկս որպէս եւ ես սիրեմ, եւ բեր մատո ինձ զի կերայց. եւ օրհնեսցէ զքեզ անձն իմ մինչչեւ մեռեալ իցեմ։