Եւ Եղիսէ դարձաւ ի Գաղգաղա. եւ սով էր յերկրին, եւ որդիք մարգարէիցն նստէին առաջի նորա. եւ ասէ Եղիսէ ցպատանեակն իւր. Կառո դու զսանն մեծ, եւ եփեա եփոյ որդւոց մարգարէիցդ։
Եթէ առնուցու մարդ միս սուրբ ի դրօշակ հանդերձի իւրոյ, եւ մերձեսցի ձորձք իւր՝՝ ի հաց կամ ի թան կամ ի գինի կամ յեւղ, կամ յամենայն կերակուրս, իցէ՞ թէ սրբեսցի։ Պատասխանի ետուն քահանայքն եւ ասեն. Ոչ։
Եւ պատասխանի ետ ոմն ի զօրուէ անտի եւ ասէ. Երդմնեցուցանելով երդմնեցոյց հայր քո զժողովուրդս եւ ասէ. Անիծեալ լիցի այր որ կերիցէ հաց մինչեւ ցերեկոյ։ Եւ լքաւ ժողովուրդն։