Եւ եղեւ մինչչեւ իմ կատարեալ էր զխօսս ի մտի իմում, անդէն վաղվաղակի ելանէր Ռեբեկա, եւ ունէր սափոր յուս իւր. էջ յաղբեւրն եւ եհան ջուր. եւ ասեմ ցնա. Արբո ինձ։
Եւ յարեաւ գնաց ի Սարեփթա ի դուռն քաղաքին, եւ ահա անդ կին մի քաղէր փայտ. եւ աղաղակեաց զկնի նորա Եղիա եւ ասէ ցնա. Առ դու ինձ սակաւ մի ջուր ամանով եւ արբից։
Եւ եղիցին ի վերայ ամենայն լերանց բարձանց եւ ի վերայ ամենայն բլրոց բարձուանդակաց՝ ջուր բղխեալ՝՝, յաւուր յայնմիկ յորժամ կորիցեն բազումք եւ կործանեսցին աշտարակք։