Յարեաւ Աբրահամ ընդ առաւօտն, եւ առ հաց եւ տիկ ջրոյ եւ ետ ցԱգար, եւ եդ յուս նորա զմանուկն՝՝, եւ արձակեաց զնա. եւ երթեալ մոլորեալ շրջէր յանապատի անդ առ Ջրհորովն երդման։
Եւ ասէ կինն. Կենդանի է Տէր Աստուած քո, եթէ գուցէ իմ նկանակ. բայց եթէ որչափ բռամբ մի ալեւր ի սափորի, եւ սակաւ մի եւղ ի կամփսակի. եւ ահա քաղեմ կրկուտս երկուս, եւ մտից եւ արարից զայն ինձ եւ մանկանց իմոց՝՝. եւ կերիցուք զայն եւ մեռցուք։
Զի թեքեաց հիւսն զգործի իւր, ուրագ սրեաց եւ կոփեաց նովաւ. դրով գործեաց եւ դրօշեաց զնա, եւ զօրութեամբ բազկի իւրոյ կանգնեաց զնա. քաղցիցէ եւ տկարասցի, եւ ոչ արբցէ ջուր։
Եւ մեծամեծք նոցա առաքեցին զերիտասարդս իւրեանց զջրոյ. եկին ի ջրհորս, եւ ոչ գտին ջուր, դարձուցին ունայն զամանս իւրեանց. ամաչեցին, յամօթ եղեն եւ ծածկեցին զգլուխս իւրեանց։