Եւ ասէ ցնա Աստուած ի տեսլեանն. Ես գիտացի զի սրբութեամբ սրտի արարեր դու զայդ, եւ խնայեցի ես ի քեզ՝ չմեղանչել քեզ յիս. վասն այնորիկ ոչ ետու թոյլ քեզ մերձենալ ի դա։
Եւ ասէ Դաւիթ ցԱստուած. Ո՞չ ապաքէն ես ասացի թուել զժողովուրդդ. ես եմ որ մեղայն, առնելով արարի զչարիսդ, եւ ոչխարքդ այդոքիկ զի՞ արարին. Տէր Աստուած, եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ, եւ մի՛ ի ժողովուրդ քո կորուսանել, Տէր։