Եւ ասէ Դաւիթ ցՏէր, իբրեւ ետես զհրեշտակն որ հարկանէր զժողովուրդն, ասէ. Աւասիկ կամ, ես մեղայ, ես հովիւս յանցեայ, եւ դոքա ոչխարքդ զի՞ արարին. եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ։
եւ եղիցին բռնագոյնք քան զնոսա ի վերայ նոցա, եւ իշխան դոցա ի դոցանէ ելցէ. եւ ժողովեցից զդոսա, եւ դարձցին՝՝ առ իս. զի ո՞վ է այն որ ետ զսիրտ իւր դառնալ առ Տէր, ասէ Տէր։