13 Եւ կեղծաւորեցան ընդ նմա եւ այլ Հրեայքն, մինչեւ Բառնաբաս անգամ խոնարհեցաւ ի նոցա կեղծաւորութիւնն։
եւ ասէ. Դո՞ւ ես որդի իմ Եսաւ։ Եւ նա ասէ. Ես եմ։
Եւ երկրորդ անգամ՝ ո՞ւմ ծառայիցեմ ես, ո՞չ ապաքէն առաջի որդւոյ նորա. որպէս ծառայեցի առաջի հօր քո, նոյնպէս եղէց առաջի քո։
Ընդէ՞ր յանդգնեցաւ սիրտ քո, կամ ընդէ՞ր լկնեցան աչք քո.
Ճանճք մեռեալք զազրացուցանեն զեւղս անուշունս. պատուական է սակաւիկ ինչ յիմաստութենէ, քան զմեծ փառս անմտութեամբ՝՝։
Իմաստութիւն օգնեսցէ իմաստնոյն քան զտասն իշխան որ իցեն ի քաղաքի։
Նոյնպէս եւ դուք արտաքոյ երեւիք մարդկան արդարք, եւ ի ներքոյ լի էք կեղծաւորութեամբ եւ անօրէնութեամբ։
Յովսէփ որ կոչեցաւն Բառնաբաս յառաքելոց անտի, (որ թարգմանի որդի մխիթարութեան,) Ղեւտացի, յազգէ Կիպրացի,
Գիտէք իսկ զի մինչ հեթանոսքն էիք, առ կուռսն անմռունչս որպէս երթայիք, եւ գայիք։
Մի՛ խաբիք. ապականեն զբարս քաղցունս բանք չարք։
Ոչ բարւոք են պարծանքդ ձեր. ո՞չ գիտէք եթէ փոքր մի խմոր զամենայն զանգուածն խմորէ։
Բայց զգոյշ լերուք, գուցէ իշխանութիւնդ ձեր այդ գայթակղութիւն լիցի տկարացն։
Ապա յետ ամաց չորեքտասանից միւսանգամ ելի յԵրուսաղէմ ընդ Բառնաբայ՝ առեալ ընդ իս եւ զՏիտոս։
իբրեւ գիտացին զշնորհսն որ տուեալ էին ինձ, Յակովբոս եւ Կեփաս եւ Յովհաննէս որ կարծեալ սիւնքն էին, ձեռն ետուն հաւանութեան ինձ եւ Բառնաբայ. զի մեք՝ ի հեթանոսս, եւ նոքա՝ ի թլփատութեանն.
Զի մի՛ յայսմհետէ իցեմք տղայք խռովեալք եւ տատանեալք յամենայն հողմոց վարդապետութեան խաբէութեամբ մարդկան, խորամանկութեամբ ի խաբէութիւն մոլորութեան.
Յուսմունս պէսպէսս եւ յօտարաձայնս մի՛ դանդաչէք. զի լաւ է շնորհօք հաստատել զսիրտս եւ ոչ կերակրովք. որովք ոչինչ օգտեցան որ այնպէսն գնացին։