եւ ասասցես. Այսպէս ասէ Ադոնայի Տէր. Վա՜յ այնոցիկ որ կարեն կարկատեն զբարձկնեարդ ի ներքոյ ամենայն արմկան ձեռին, եւ առնեն գլխադիրս գլխոյ ամենայն հասակաց՝ թիւրել զանձինս. զի թիւրեցան անձինք ժողովրդեան իմոյ, եւ ապշեցուցանէին զանձինս.
Եւ այն անհնարին եղեւ քան զամենայն պոռնկութիւնս եւ պղծութիւնս քո. եւ՝՝ ոչ յիշեցեր զաւուրս տղայութեան քո, ի ժամանակի յորում էիր մերկ եւ խայտառակեալ եւ թաւալեալ յարեան քում, ուստի կենդանացարն։՝՝
Վասն այնորիկ այսպէս ասէ Ադոնայի Տէր. Ո՛վ քաղաք արեանց, կաթսայ լի ժանգով, եւ ժանգն ի նմանէ ոչ պարզեցաւ. անդամ անդամ եհան ի նմանէ՝՝, եւ վիճակ ոչ անկաւ ի վերայ նորա.
Վա՜յ քեզ, Քորազին, վա՜յ քեզ, Բեթսայիդա. զի եթէ ի Տիւրոս եւ ի Սիդովն եղեալ էին զօրութիւնքն որ ի ձեզ եղեն, վաղու եւս արդեւք խորգով եւ մոխրով ապաշխարեալ էր։
Վասն այսորիկ ուրախ լիցին երկինք՝՝ եւ ամենայն որ բնակեալ են ի նմա. վա՜յ երկրի եւ ծովու զի անկաւ Բանսարկուն առ ձեզ, որ ունի զցասումն բազում, եւ կացցէ առ սակաւ մի ժամանակս՝՝։
Եւ տեսի եւ լուայ ձայն հրեշտակի թռուցելոյ ի մէջ երկնից զի ասէր ի ձայն մեծ. Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, որ բնակեալ են յերկրի, յորժամ լինիցի ձայն երիցն եւս փողոց զոր կամիցին հրեշտակքն՝՝ հարկանել։